Postać Fausta to częsty motyw w sztuce. Fikcyjna historia naukowca, który podpisuje cyrograf z diabłem, wykorzystywana była nie tylko przez twórców dzieł literackich, ale także przez sławnych kompozytorów i muzyków czy reżyserów filmowych. Bez wątpienia to jednak XIX-wieczna opowieść o losach Fausta nakreślona piórem Goethego jest najbardziej rozpoznawaną na świecie. Nie dziwi więc, że gdy Gounod usiadł do pisania nowej opery, której treść chciał oprzeć na historii Fausta, zdecydował się wykorzystać motywy z dramatu najwybitniejszego niemieckiego literata.

Trudno uwierzyć, że sztuka Francuza nie zawsze się podobała tak, jak dzisiaj. Jej premiera w paryskim Teatrze Lirycznym w 1859 r. zakończyła się klapą. Dopiero zmiany wprowadzone przez Antoine'a Choudensa zapewniły jej wielki sukces podczas tournee po Niemczech, Anglii, Włoszech i Belgii. Dobra passa opery Gounoda trwa do dziś. Nasze przedstawienie reżyseruje Robert Wilson, od niemal 30 lat zaskakujący pomysłowością i wyobraźnią. Stołeczna publiczność z pewnością pamięta jego spektakl z października 2005 r. dla Teatru Dramatycznego pt. "Kobieta z morza" z kostiumami od Armaniego czy imponujące przedstawienie "Rumi" sprzed kilku miesięcy inspirowane postacią Mevlany - muzułmańskiego mistyka, poety i przywódcy duchowego zakonu wirujących derwiszów. Przy "Fauście" Wilson objął też pieczę nad scenografią oraz światłami - to one mają odgrywać najistotniejszą rolę w jego inscenizacji.

Oprócz amerykańskiego reżysera do Warszawy zawita międzynarodowa ekipa. Wilsona wspiera bowiem Jean Yves Courregelongue, Serge von Arx, Jacques Reynaud, Jonah Bokaer i A.J. Weissbard. W roli tytułowej wystąpi dwójka tenorów: Hiszpan Jose Luis Sola oraz Włoch Marcello Bedoni. Partię Mefista wyśpiewa natomiast Rosjanin Władymir Bajkow. Nie zabraknie też Polaków: orkiestrę poprowadzi Gabriel Chmura, a chór Bogdan Gola.

Treść sztuki opiera się wyraźnie na treści "Fausta" Goethego. Akcja rozpoczyna się w pracowni starego naukowca, który rozczarowany swoim życiem, targany myślami samobójczymi wzywa szatana. Gdy zjawia się wysłannik piekieł i proponuje mu bogactwo i sławę, ten odmawia, prosząc tylko o młodość. W zamian za cyrograf Mefisto przystaje na propozycję Fausta. W dalszych aktach główny bohater już jako młodzieniec rozkochuje w sobie piękną Małgorzatę, którą następnie porzuca. Operę kończą dwie sceny V aktu: pierwsza rozgrywa się w noc Walpurgii i z pewnością będzie jedną z efektowniejszych w warszawskiej inscenizacji, druga dzieje się w więzieniu, gdzie umiera oskarżona o dzieciobójstwo, obłąkana Małgorzata.

Bartosz Bator