„Lukrecja Borgia” Gaetano Donizettiego uważana jest przez historyków za kamień milowy na drodze ogólnego rozwoju włoskiej opery. Oparta na tle dramatu Wiktora Hugo pod tym samym tytułem, stanowi jedno z ogniw pośrednich pomiędzy stylem operowym Rossiniego i Verdiego. Reprezentuje zarazem styl operowego bel canta w późnej fazie jego rozkwitu: odnajdujemy tu nie tylko pięknie prowadzone linie melodii i efektowne wokalne popisy, ale także niepospolitą, jak na czasy „przedverdiowskie”, rozpiętość i siłę dramatycznej ekspresji. Przejmująca zaś finałowa aria Lukrecji porównana być może z niektórymi słynnymi „lamentami” w operowych dziełach Renesansu. Obecnie „Lukrecja Borgia” - jak wiele oper Donizettiego - przeżywa renesans zainteresowania.

Lukrecja Borgia. Kobieta fatalna miotana przez kapryśny los. Córka papieża, trucicielka, rozpustnica, zła, okrutna i zepsuta. Ale i ofiarna matka, tragiczna i cierpiąca, zdolna do wielkiej miłości. Złowieszczy mit rodziny Borgiów przetrwał stulecia. Historycy i artyści nadal nie są zgodni w jego ocenie. Kim była bowiem Lukrecja? Marionetką, zawierającą kolejne polityczne mariaże, aranżowane przez jej ojca i brata? Zepsutą kazirodczymi stosunkami modliszką, przynoszącą zgubę swoim mężom i kochankom? A może mecenasem sztuk, wrażliwą opiekunką artystów?

Tłem opowieści są renesansowe miasta włoskie, Wenecja i Ferrara. Za pozornie kryształowo przejrzystą fasadą wystawnych pałaców Borgiów, w atmosferze grozy i nieustannych podejrzeń toczą się boje o władzę, rozgrywają kolejne intrygi. Bohaterom tej dramatycznej opowieści towarzyszą miłość, zdrada i śmierć. W walce nie przebierają w środkach, aby osiągnąć zamierzony rezultat: zwycięstwo zapewnić może trucizna, a życie ocalić znajomość sekretnych przejść.

W posępnie monumentalnej inscenizacji Michała Znanieckiego Lukrecja Borgia na naszych oczach z abstrakcyjnej postaci historycznej przemienia się w żywą, pełną pasji kobietę. Do ostatniej chwili walczy o uratowanie życia swojego syna. Uwikłana w tragiczny konflikt między macierzyństwem a honorem, obnaża przed widzem ogrom dotykającego ją bólu. W cierpieniu na wskroś ludzka, w bezradności urzekająca, w okrucieństwie przerażająca. Jej niejednoznaczność w zaskakujący sposób przybliża ją czasom współczesnym: w Lukrecji jak w lustrze przejrzeć się może każdy z nas.

Bezwzględna morderczyni czy kobieta zasługująca na najgłębsze współczucie? Sam zdecyduj, kim była Lukrecja Borgia.

Reżyseruje Michał Znaniecki. Twórca, który od swojego debiutu operowego w legendarnej mediolańskiej La Scali przygotował ponad sto spektakli dramatycznych i muzycznych. Z czasem zaczął coraz więcej wystawiać w Polsce, gdzie zasłynął między innymi inscenizacjami przygotowanymi w Operze Wrocławskiej („Hagith” Szymanowskiego, „Così fan tutte” Mozarta, „Napój miłosny” Donizettiego, „Rigoletto” i „Otello” Verdiego) oraz w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej („Łucja z Lammermooru” Donizettiego). Jego ostatnim dziełem jest „Don Giovanni”, którego premiera odbyła się w lutym 2009 roku w Operze Krakowskiej.

Obsada: Marco Vinco (Don Alfonso), Adriana Kohútková, Joanna Woś (Lukrecja Borgia), Rafał Bartmiński, Luciano Botelho (Gennaro), Agnieszka Rehlis, Jennifer Rivera (Maffio Orsini), Mateusz Zajdel (Liverotto), Maciej Nerkowski (Gazella), Jacek Kostoń (Petrucci), Karol Kozłowski (Vitellozzo), Patryk Rymanowski (Gubetta), Piotr Friebe (Rustighello), Dariusz Machej, Piotr Nowacki (Astolfo) Soliści, Chór i Orkiestra Opery Narodowej