<
Benjamin Britten
Billy Budd
>






12 kwietnia 2019, piątek, 19:00-22:15 (Sala Moniuszki).


Opera w dwóch aktach

Libretto: E. M. Forster i Eric Crozier wg powieści Hermana Melville’a
Prapremiera: Londyn - 1 grudnia 1951
Premiera obecnej realizacji: Den Norske Opera, Oslo - 18 stycznia 2019
Oryginalna angielska wersja językowa z polskimi napisami


Dyrygent: Michał Klauza
Reżyseria: Annilese Miskimmon
Przygotowanie chóru: Mirosław Janowski
Scenografia: Annemarie Woods
Kostiumy: Annemarie Woods
Reżyseria świateł: Paule Constable
Przygotowanie Chóru UW: Irina Bogdanovich
Przygotowanie chóru dziecięcego: Danuta Chmurska


Koprodukcja: Den Norske Opera & Ballett
Vere   -
Billy Budd   -
Claggart   -
Redburn   -
Flint   -
Ratcliff   -
Red Whiskers   -
Donald   -
Dansker   -
Nowicjusz   -
Squeak   -
Bosman   -
I oficer pokładowy   -
II oficer pokładowy   -
Masztowy   -
Przyjaciel nowicjusza   -
Arthur Jones   -
Marynarz   -
Alan Oke
Michał Partyka
Gidon Saks
Mariusz Godlewski
Krzysztof Szumański
Remigiusz Łukomski
Wojciech Parchem
Łukasz Karauda
Aleksander Teliga
Zbigniew Malak
Mateusz Zajdel
Bartłomiej Misiuda
Łukasz Klimczak
Jasin Rammal-Rykała
Piotr Maciejowski
Damian Wilma
Mateusz Hoedt
Marek Kulik, Zbigniew Wołosiewicz
Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej
Chór Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego
Chór chłopięcy "Artos" im. Władysława Skoraczewskiego
recenzje

STRESZCZENIE


Zanim Edward Benjamin Britten skomponował w 1951 operę Billy Budd, zaprzyjaźnił się z W.H. Audenem. Stworzył z nim wiele piosenek, zaczerpnął od niego dużo inspiracji estetycznych i politycznych. Zanim Annilese Miskimmon została uznaną na świecie reżyserką, wciągnięta przez swojego ojca do chóru Northern Ireland Opera, uczyła się od dziecka czytać ze śpiewanych w różnych konwencjach historii uniwersalne prawdy o człowieku. Niepokorna i poszukująca kanonu klasycznych librett szybko porzuciła dla dzieł wykluczonych lub pomijanych. Po wystawieniach L’amico Fritz Mascagniego w Opera Holland Park czy Dziennika Anne Frank Grigorija Frida w Opera Theatre Company’s stała się znaną reżyserką od nieznanych oper. Co skłoniło tę przenikliwą, okrzykniętą feministką opery, artystkę do sięgnięcia po historię o starym kapitanie, który dręczony poczuciem winy dokonuje rozrachunku ze śmiercią kompana i własnym życiem? Jedno jest pewne, rozchwytywana przez sceny operowe Europy reżyserka, która lubi zdzierać kostiumy, zrzucać maski, łamać stereotypy i tym razem nikogo nie oszczędzi. Porwie widzów w nieznane światy, tworząc pomost między tym, co uniwersalne i tym, co boleśnie nam bliskie.