Córka króla Agamemnona, Elektra, rozpacza po śmierci ojca zamordowanego przez swoją żonę Klitajmestrę i jej kochanka. Spiskowcy zamykają Elektrę w pałacu, lecz ta żyje żądzą zemsty. Próbuje do niej namówić siostrę Chryzotemis, która jednak wolałaby zapomnieć o zbrodni i ułożyć sobie życie z zabójcami. Nadzieją pogrążającej się niemal w szaleństwie kobiety pozostaje Orestes, brat, który opuścił przed laty rodzinne królestwo. Gdy Klitajmestra otrzymuje wiadomość, że Orestes zginął, pomszczenie zbrodni wydaje się sprawą przegraną.

Willy Decker nie rozbudowuje zbyt mocno wątku, który w czasie rozkwitu freudyzmu opisano na podstawie mitu o Elektrze (choć w jednej ze scen tytułowa bohaterka całuje brata gotującego się do zabicia matki). Pokazuje raczej grę namiętności, rozdartą krwawym konfliktem rodzinę, pospolite słabości doprowadzające do wielkiej tragedii.

Scenografia jest monumentalna i jednocześnie ascetyczna. Olbrzymie ściany górują nad artystami, którzy wydają się mali, przytłoczeni ich ogromem. Surowy beton, przybrudzony śladami krwi, bardziej przypomina więzienie niż grecki pałac. Odpowiada to ponurej historii, w której osiągnięcie celu (dokonanie zemsty) nie jest przecież szczęśliwym zakończeniem, lecz jedynie początkiem kolejnej tragedii.

Sukces spektaklu to w dużej mierze zasługa niezwykłych możliwości wokalnych grającej tytułową bohaterkę Jeanne-Micheile Charbonet. W roli Klitajmestry wystąpiła Ewa Podleś.

JJ