Tytułowa bohaterka (w tej roli Wioletta Chodowicz) jest nieszczęśliwa. Jej mąż Tichon (Paweł Wunder) nie ma charakteru i daje sobą dyrygować matce, a teściowa jest nie tylko despotyczna, ale i złośliwa. Na życzenie matki Tichon wyjeżdża. Pozostawiona sama sobie Katia postanawia wybrać miłość (w jej czasach nazywano to zdradą małżeńską). Dręczona wyrzutami sumienia, wyznaje wszystko mężowi. To jednak niczego nie naprawia. Ukojenie może jej przynieść jedynie śmierć.

W "Katii Kabanowej" nie ma dobrych i złych postaci. Postawy każdej z nich można w jakiś sposób bronić, ale też każdy bohater robi coś złego - jedni z egoizmu, inni wskutek przywary, która w innych okolicznościach nie musiałaby wcale doprowadzać do nieszczęścia, jeszcze inni w dobrej wierze. Mąż Katii nie jest może despotą ani okrutnikiem, ale to jego słabość sprawia, że żona zaczyna szukać pocieszenia. Kochankowi Katii, Borysowi (Rafał Bartmiński), także daleko do księcia z bajki. Małomiasteczkowy uwodziciel zdaje sobie sprawę, że źle postępuje (uświadamia mu to zresztą jego przyjaciel), ale ulega namiętności, a później ucieka. Warwara (Elżbieta Wróblewska), przyjaciółka Katii, która pomaga jej spotkać się z Borysem, kieruje się współczuciem. Sama jest szczęśliwie zakochana i chce, aby szczęśliwa była również Katia. Skutek okazuje się tragiczny. Trudno jednoznacznie wskazać winnych tragedii i jej ofiary, bo prawie każdy ma jakiś udział w tym, że do niej dochodzi i prawie każdy z jej powodu cierpi.

Opartą na "Burzy" Aleksandra Ostrowskiego operę Leośa Janaćka wyreżyserował David Alden. Scenografia jest prosta, niemal uboga, a przy tym dziwna, przekrzywiona, podkreślająca nie-naturalność sytuacji. Na uwagę zasługuje znakomita drugoplanowa rola Karola Kozłowskiego (jako Kudriasz, przyjaciel Warwary).

OJ