Scenograf uruchomił całą teatralną maszynerię: scena obrotowa, wózki najezdne i podnośniki hydrauliczne zmieniają co i rusz potężną i efektowną scenografię. Reżyser prowadzi akcję na scenie, widowni, a nawet w kanale orkiestry, nie zawsze mając na względzie muzykę i jej puls. Przez scenę płynie rzeka, przewijają się tłumy Krakowiaków i Górali, maszeruje żywy koń, jeździ rower i motor na "pych". Wszystko to sprawia, że przedstawieniu brakuje właściwego klimatu i zwartości dramaturgicznej. Na dodatek kilka reżyserskich pomysłów ociera się wręcz o śmieszność: sztuczne ognisko z upieczoną kurą wyjmowane ze scenicznego schowka, uciekający z liną bezpieczeństwa Bardos, czy zupełnie pozbawiony jakiejkolwiek wymowy finał. W sumie reżyseria nastawiona na zrobienie wielkiego, barwnego i roztańczonego widowiska, dla którego Kurpiński i jego dzieło ma być jedynie pretekstem i tłem.

"Krakowiacy i Górale" to śpiewogra, a więc liczy się nie tylko muzyka i śpiew, ale również tekst mówiony. I tu zaczynają się schody! Soliści Opery Narodowej mają z tym niemałe kłopoty, i to nie tylko z dykcją. Fakt że trzeba mówić gwarą, dodatkowo utrudniał im realizację postawionych zadań. Najlepiej pod tym względem, i wokalnym również, poradzili sobie panowie: Mieczysław Milun w roli szczerze zabawnego organisty Miechodmucha i Grzegorz P. Kołodziej w roli zawadiackiego Bardosa. Wdzięczną postać Basi, córki młynarza, stworzyła Katarzyna Trylnik. Podobali się również Alicja Węgorzewska-Whiskerd w roli Doroty i Ryszard Wróblewski jako młynarz Bartłomiej oraz Magdalena Idzik jako ekscentryczna Zosia, przyjaciółka Basi. Reszta obsady starała się jak mogła, ale... nie zawsze osiągała w pełni zadowalające, rezultaty. Nierówno śpiewający chór też nie pozostawił najlepszego wrażenia. Znacznie lepiej wypadła strona muzyczna. Łukasz Borowicz prowadził przedstawienie z dużą precyzją i wyczuciem w stosunku do solistów. Pięknie zabrzmiały oba instrumentalne wstępy do I i II aktu. Przyznaję, liczyłem na więcej.

Adam Czopek