Występ Piotra Beczały zaliczanego do światowej czołówki tenorów udało się zorganizować dzięki uprzejmości śpiewaka, który lukę w szczelnie wypełnionym kalendarzu ofiarował Warszawie. Był to dar iście królewski, bo takiego głosu tenorowego w popisowej partii księcia w "Rigoletcie" Verdiego mury Wielkiego dawno nie słyszały. Usłyszą jeszcze dziś.
W roli księcia uwodziciela spisuje się znakomicie. Glos miękki, soczysty, o doskonałej nośności i dźwięczności, wspaniałe górne dźwięki z nieodłącznym wysokim C to zalety, jakich próżno szukać u śpiewaków, których słuchamy na co dzień. Szczególnie wielkie wrażenie robi u Beczały doskonała emisja głosu, pewien niedosyt pozostawia za to śpiew piano, lekko przyduszony i ściśnięty, tracący naturalnie piękną barwę. To jednak niewielka rysa na wspaniałym talencie artysty, który księcia Mantui odśpiewał i odegrał wręcz popisowo.

Świetnie się stało, że w kilka miesięcy po jego debiucie w tej partii w Metropolitan Opera oklaskiwaliśmy go w Warszawie. Niestety, zawiedli partnerzy śpiewaka. Wprawdzie Mikołaj Zalasiński w roli Rigoletta był w nieco lepszej formie wokalnej niż podczas wznowienia spektaklu, ale jego interpretacja pozostawiała zbyt wiele do życzenia. Nie lepiej rzecz się miała z Gildą, czyli Turczynką Yeldą Kodalli.

Katarzyna K. Gardzina