Ale taki zestaw solistów już się nie powtórzy - codzienność będzie dużo słabsza (zwłaszcza jeśli chodzi o partię Edgarda). Reżyseria Michała Znanieckiego też nie jest tym razem szczególnie porywająca. Założeniem było lekkie udziwnienie inscenizacji pozornie tradycyjnej, w stylowych dekoracjach. Jeśli w pierwszym akcie patrzymy na park, gdzie spotykają się nieszczęśliwi kochankowie, z lotu ptaka, co ma być widokiem z perspektywy zakochanej Łucji, a w drugim akcie pokój, gdzie Łucja zostaje przekonana przez brata, iż została zdradzona, coraz bardziej przytłacza poprzez obniżanie się sufitu - ma to pewien sens. Ale postawienie na głowie zamkowej sali, w której odbywa się ślub, wydaje się już zbyt naciąganym gestem; zupełnie zaś nie można zrozumieć takich chwytów jak erotyczne zapędy brata wobec siostry. Za to poziom muzyczny spektaklu jest dzięki rozumiejącemu belcanto dyrygentowi Willowi Crutchfieldowi naprawdę przyzwoity.

Dorota Szwarcman