Pascal Dusapin
Medeamaterial


28 kwietnia 2012, sobota, godz. 20.00-22.00 (Sala Kameralna) .


Opera

Libretto według tekstu Heinera Müllera
Prapremiera: 13 marca 1992 Theatre de la Monnaie, Bruxelles
Premiera polska: Warszawa, Teatr Wielki, 28 kwietnia 2012
Przedstawienie w oryginalnej wersji językowej z polskimi napisami


Dyrygent: Franck Ollu
Reżyseria: Barbara Wysocka
Scenografia: Robert Rumas
Kostiumy: Julia Kornacka
Reżyseria świateł: "Andergrand Media + Spektakle"
Choreografia: Tomasz Wygoda
Projekcje: Lea Mattausch
Przygotowanie chóru: Bogdan Gola

recenzje






Obsada:
Medea   -




sopran   -
sopran   -
mezzosopran   -
konratenor   -

aktorka   -
Heather Buck

oraz
kwartet wokalny:

Anna Karasińska
Łucja Szablewska
Joanna Dobrakowska
Michał Wajda-Chłopicki

Barbara Wysocka


Przygotowanie językowe i muzyczne kwartetu wokalnego: Marcin Kozieł
Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego-Opery Narodowej oraz Tancerze

ZAMIAST STRESZCZENIA

Przeszłość

Medea, córka króla Kolchidy, pomaga cudzoziemcowi Jazonowi zdobyć największy skarb swojej ojczyzny – złote runo. Potem ucieka z Jazonem, mordując swojego brata i rozrywając jego ciało na kawałki, aby ci, co ich ścigają, zajęli się zbieraniem szczątków. Medea poświęca dla Jazona wszystko, pozostawiając za sobą pustkę, tracąc możliwość powrotu do zdradzonej ojczyzny. Rodzi dzieci Jazona. Kiedy przybywają razem do Koryntu, Jazon zostawia Medeę, wiążąc się z córką króla Koryntu. Porzucona Medea przesyła prezent ślubny dla córki króla – zatrutą suknię. Umiera młoda narzeczona, umiera król, a Medea, aby dopełnić zemsty na Jazonie, morduje ich wspólne dzieci.

Teraźniejszość

Pejzaż zniszczenia, świat, w którym wszystko się skończyło. Została Medea ze swoim odtwarzaniem pamięci, spektaklem-rytuałem. Rozdarta między przeszłością a teraźniejszością, Medea stoi przed nami i przez godzinę opowiada. Nie zobaczymy, jak zabija swoje dzieci, nie zobaczymy spotkania z Jazonem. Medea dokonuje rekonstrukcji swoich wspomnień, rozliczenia z własną pamięcią, inscenizuje sama siebie, szukając odpowiedzi na pytanie: kim jest Medea? Ta opera jest echem jej historii. Tekst, muzyka, farby, filmy i taniec tworzą strukturę na scenie: złożoną przestrzeń pamięci i jej odtwarzania. Powstaje portret nie osoby, tylko zjawiska, jakim w kulturze stała się Medea.

Brak przyszłości

Odtwarzanie pamięci nigdy się nie skończy, Medea na zawsze pozostanie w punkcie, w którym jest. Wszystko jest powtórzeniem przeszłości.



Reżyserka Medeamaterial Barbara Wysocka jest ceniona w operze za „widzenie muzyki” i „słyszenie teatru” oraz poszukiwanie nowych jakości estetycznych. Tym razem sięga po nowatorskie dzieło Pascala Dusapina, uwielbianego przez operową publiczność. To twórca realizujący zamówienia takich teatrów operowych, jak: La Scala, Opera Paryska czy Deutsche Oper w Berlinie. Tworzywem jego twórczości jest szeroko pojęta kultura, od czasów antycznych do współczesnych, a najbardziej znane dzieła to Romeo i Julia, Medeamaterial, Faustus the Last Night. Kompozytor tworzy arie i wielkie formy, wyrosłe z tradycji XX-wiecznego dramatu muzycznego. Jest też wytrawnym znawcą literatury, sztuki i filozofii i starannie dobiera teksty do swoich oper, czyniąc je atrakcyjne również literacko i teatralnie. Opera Medeamaterial z 1992 roku oparta została na tekście Heinera Müllera, najwybitniejszego po Brechcie XX-wiecznego dramaturga niemieckiego. Tekst jest współczesnym ujęciem mitu o Medei i Jazonie.